چقدر مشتاقم!

هاه - و أومأ بیده الی صدره - شوقاً الی رویته!¹

آه - و با دستش اشاره به قلب مبارک خود نمودند و فرمودند - چقدر مشتاقم او را ببینم!

این کلمات از اوّل مظلوم عالم صادر شده است. همان کسی که در غدیر پیامبر او را امیرمومنان از طرف خداوند معرفی کرده است. همان که حقش را غصب کردند... همان که برای اخذ بیعت درِ خانه اش را سوزاندند... همان که فاطمه اش(س) را در کوچه... همان که...

آری این مظلوم پس از آن همه ستم هایی که بر او روا داشتند، نام پایان دهندۀ همۀ ظلم ها و ستم ها را به زبان جاری می سازد و از شوق به دیدار او سخن می گوید.

آقای من! می آیی...! می آیی و بغض گلوی علی(ع) را می گشایی! خار از چشمش و استخوان از گلویش بر می داری...شاید این جمعه...

+ امّا... و اَرجِعُ الی نفسی... به خودم باز می گردم! چقدر به دیدن آقایم مشتاقم...؟

1)بحارالانوار، ج 51، ص 115