سزاوار است؟

آیا سزاوار است امیر عالم هستی که عالِم به همه نیاز مندی های ما در نظم این منظومه و همه منظومه ها و کهکشان هاست در میان ما باشند و ما از آن حضرت غافل باشیم؟

در چه زمانی قلب ها به حیات اصلی خویش می رسند و با معنای واقعی زندگی عالی انسانی آگاه می شوند؟

در چه دورانی انسان ها به عظمت قلب خود و وجود جام جهان نما در وجود خود پی می برند؟

در کدامین دوره انسان ها با آشنا شدن با نور الهی، تیرگی ها و تاریکی ها، زورگویی ها و تزویر ها را کنار نهاده و با حکومت الهی به عدالت جهانی می رسند؟ آیا... و آیا... 

آیا اینها همه جز در حکومت حضرت بقیة الله(عج) میسر است؟ پس چرا از تیرگی این زمان شِکوه نمی نماییم؟ چرا شکوه آن زمان را احساس نمی کنیم؟ و چرا به وظایف دوران غیبت عمل نمی نمائیم؟

+ جمعه ای دیگر بدون حضور یار...!! نکند به خاطر گناه من؟!

+ تمام طول هفته را به انتظار جمعه ام   /   دوباره صبح، ظهر، نه! غروب شد نیامدی!

---

منبع: صحیفه مهدیه ص 72 با تلخیص و اقتباس

وظیفه کلی ما در عصر غیبت (به اختصار)

وظیفه کلی ما در عصر غیبت نسبت به امام زمان‌علیه السلام چیست؟

امام زمان‌علیه السلام در بخشی از نامه‌ای که به شیخ مفیدرحمه الله ارسال داشته، نوشته‌اند: «فلیعمل کلّ امرء منکم بما یقرب به من محبّتنا ویتجنّب ما یدنیه من کراهتنا وسخطنا»؛(883) «پس هریک از شما باید کاری کند که وی را به محبّت و دوستی ما نزدیک سازد و از آنچه خوشایند ما نیست و باعث خشم و کراهت ما می‌شود دوری کند.»
روشن است که محبّت اهل بیت‌علیهم السلام جنبه شخصی و فردی ندارد، بلکه به ملاک خدایی است؛ زیرا هر گاه اهل بیت‌علیهم السلام مشاهده کنند که شیعیان و منتسبان به آنان کارهایی را انجام می‌دهند که مورد رضایت الهی است، و نیز از کارهایی که مورد سخط و غضب خداوند است اجتناب می‌کنند، خوشحال شده و به آنان می‌بالند.
در نتیجه بر ما است که اگر به دنبال جلب محبّت حضرت امام زمان‌علیه السلام و دوری از سخط و غضب آن حضرت هستیم، کاری نکنیم که از ایشان دور شده و از عنایاتش محروم گردیم. و از طرف دیگر، سعی ما بر این باشد که اعمال و رفتاری را انجام دهیم که هر چه بیشتر ما را به ایشان نزدیک گرداند.