امام باقر (ع) فرمودند:
خداوند متعال، هر شبِ جمعه، از آغاز شب تا پایان آن، از فراز عرش خویش ندا مى دهد:
«آیا بنده مؤمنى نیست که تا پیش از سپیدهدَم، مرا براى آخرت و دنیایش بخواند و من، پاسخش دهم؟
«آیا بنده مؤمنى نیست که تا پیش از سپیدهدَم از گناهانش به درگاه من، توبه کند و من هم به سوى او بازگردم [و توبه اش را بپذیرم] ؟
آیا بنده مؤمنى نیست که من روزىاش را بر او تنگ کرده باشم و او تا پیش از سپیدهدَم، افزایش در روزىاش را از من بخواهد و من بر روزى او بیفزایم و به آن گشایش دهم؟
آیا بنده مؤمنِ زندانى و غمزدهاى نیست که از من بخواهد آزادی از زندان و رهایش کنم؟
آیا بنده مؤمنِ ستمدیدهاى نیست که تا پیش از سپیدهدَم از من بخواهد که دادش را بستانم و من انتقام او را بگیرم و داد وى بستانم؟»
و تا سپیدهدَم ، به این ندا ادامه مىدهد.
تهذیب الأحکام: ج 3، ص 5، ح 11
